Ileż to razy musiałem rozcierać obolałą od podstolnego kopniaka, złośliwie uwypukloną część ciała? I prawie zawsze podobne okoliczności. Restauracyjny stolik, miłe, choć kopiące, towarzystwo, co najmniej poprawne przystawki, kieliszki pełne gotowości na przyjęcie nektaru Bachusa.

Mamy już za sobą mozół wyboru dań i związane z nim dylematy. Tak, dylematy, ponieważ aby zredukować ryzyko, że po serwisie będę łypał zazdrośnie w talerz sąsiada, coraz więcej czasu poświęcam na analizę menu, a proces decyzyjny komplikuje się niczym praca nad kolejnym numerem „Trybuszona”.

Przy wyborze wina łatwiej nie jest. Co prawda moja natura napływowego poznaniaka eliminuje jedną z alternatyw (wino na kieliszki czy cała butelka), ale to rzecz jasna sprawy nie załatwia. Studiowanie, nawet najkrótszych kart win to mój rytuał, który nieodmiennie irytuje współbiesiadników i to nie dlatego, że trwa wieki, ale dlatego, że wszyscy wiedzą, iż zawsze skończy się na tym samym – na stół wjeżdżają bąbelki.