Gęsta, głęboka czerwień. Typowość odmiany zachowana przede wszystkim w nosie – usta wybiegły mocno do przodu, uwypuklając nadmiar ekstraktu i nut konfiturowo-likierowych. Na pewno jest to wino gęste, nasycone i konkretne, w którym ciągle dużo się dzieje – ale czy na pewno tak ma się przejawiać wyrafinowanie pinot noir?

Wino krągłe, z wyraźnym śladem beczki, o budyniowej strukturze. Bardzo dojrzały owoc (malina), do tego fiołki, pieprz, wanilia. Dobra opcja dla poszukujących niezbyt trudnego wina wytrawnego. Kwasowość uzupełniona anyżowym akcentem – dosyć mocno schowana. Blisko pinotowej typowości – ale to nie jest typowość, jaka zachwycała nas u innych uczestników tego panelu.

Kolor herbaciano-truskawkowy, elegancki nos. Kolejny przykład wina kategorii „El Classico” – jednego z wzorców europejskiego pinot noir. Mimo oczywistych zalet (typowość, równowaga, owoc) brakuje mu efektu „wow!”. Wiemy, że to wino jest dobre i jako takie nie ma się czego wstydzić, jednak dzisiejszy panel podniósł poprzeczkę zaskakująco wysoko – stąd taka, a nie inna ocena.

Ciemnoróżowy kolor, nos w stylu beaujolais lub passe-tout-grain. Mogła tu być zastosowana maceracja węglowa, mocno uwypuklająca owoc w strukturze. Owoc ten w ustach jest mało kwasowy, wysokoprzetworzony i sprawiający wrażenie sztucznego. Pinot w stylu off-dry (półwytrawnym), dobra opcja dla początkujących winopijców. Bez wyrafinowania, ale też wad – jednak o charakterze raczej „mass-marketowym”, kolejne wino z…